(निबंध लेखन – मराठी)

                                मी क्रीडांगण बोलतोय

मी क्रीडांगण बोलतोय।

मला खेळाचे मैदान म्हणून ओळखले जाते. सकाळी आणि संध्याकाळी मुले माझ्या छातीवर उडी मारताना टाळ्या वाजवल्या जातात. माझी छातीवर त्यांचे पायांची ठपय्या माझा हृदय आनंदित करतात. दुपार आणि संध्याकाळी तरुण आणि युवा माझ्या छातीवर क्रिकेट, हॉकी, फुटबॉल इत्यादी विविध प्रकारचे खेळ खेळतात. मला त्यांचा उत्साह पाहून आनंदही होतो.

माझ्या छातीवर रामलीला, रावण-दहन, गणेशोत्सव इत्यादी विविध सांस्कृतिक कार्यक्रम पण होतात। माझा उपयोग राजकीय कार्यक्रम आणि निषेध प्रदर्शन करण्यासाठी आणि रैली साठी पर होतात। हा प्रकारचे कार्यक्रम झाल्यानंतर जेव्हा लोक माझ्या शरीरावर घाण पसरवून करतात तेव्हा मला खूप वाईट वाटते.

माझ्या छातीवर निरनिराळ्या प्रकारचे खेळ खेळणार्‍या बहुतेक खेळाडूंसाठी माझे हृदय धडधडत आहे. जेव्हा त्यांना या घटनांनंतर घडणार्‍या गडबडीचा त्रास होतो, तेव्हा माझे हृदय रडत आहे.

मी सर्वांना विनंती करतो की मी खेळाचे मैदान आहे. सर्वप्रथम माझ्यावर हक्क देशाचे ते नवीन युवा कर्णधारांचा आहेत जे क्रीडा क्षेत्रात देशाचे भविष्य उज्वल करणार आहेत. कृपया मला खेळाशिवाय इतर आयोजित करू नका. जरी मी आयोजन केले तरी घाण करू नका, स्वच्छात ठेवा, जेणेकरून मी माझ्या खेळाडूंसाठी नेहमी तयार असावे.