दीपक फार चोकस मुलगा खरं, त्याला खेळायला म्हणून आणलेलं, कुठलंही नवं खेळणं, तोपहिल्यांदा थोडा वेळ कुतूहलानं रंगून खेळायचा; पण दिवसाच्या शेवटी ते खेळणं मोडून ते कसंचालतं याचा शोध घेण्यात तो मग्न व्हायचा. त्याचा आनंद असे तो खेळण्याच्या आतली रचनासमजावून घेण्यात. यांत्रिक हालत्याचालत्या खेळण्यांच्या बाबतीत तर त्याचा उत्साह विचारू नका.दीपकला त्याचे वडील नेहमी म्हणायचे देखील, "दीपका यंत्राच्या वाटेला जाऊ नकोस. खेळण्याचीमोडतोड करून त्यांना सतावू नकोस. एखादया दिवशी यंत्रं रागावली म्हणजे कळेल, मग पळता भुईथोडी होईल, तू मोडलेल्या खेळण्यांतली यंत्रं पहा कशी तुझ्याकडे चिडून पाहताहेत."दीपकला या बोलण्याचं हसू यायचं. त्याला वडिलांचं यंत्रांचं वेड आणि यंत्रांबद्दलचं प्रेममाहिती होतं. आपल्या कचेरीतला कारकुनांचा फड हळूहळू कमी करत, अधिकाऱ्यांना रजा देत,दीपकच्या वडिलांनी त्यांची कामं करायला यंत्रं आणली, हे दीपकला माहीत होतं आणि ती यंत्रदीपकच्या वडिलांनी मुद्दाम त्यांनी नेमलेल्या संशोधकांकडून करवून घेतली होती, हेही त्यांनीमुद्दाम दीपकला सांगितलं होतं. त्यामुळेच ती यंत्रं दीपकचंही ऐकत असत, त्यानं सांगितलेलं कामकरत असत. त्यामुळेच दीपकला त्यांच्याबद्दल जवळीकही फार वाटत असे.​